Vaarwel, eierstok

Daar lag ik dan. Op de holding, het station voor de operatiekamer. De wit-geklede verpleegkundigen hadden plaatsgemaakt voor mannen en vrouwen in blauw. Hier werd ik voorbereid op de operatie: het verwijderen van mijn linker eierstok.

Er hing een ander soort spanning hier dan elders in het ziekenhuis. Het voelde als een rij voor een spannende attractie, op weg naar de lancering. Hier boven werd het serieus, want de lancering was niet zonder gevaren.

Toen het idee van de operatie voor het eerst ter sprake kwam, was het slechts een woord. We voeren een kijkoperatie uit, je blijft een nachtje en dan mag je naar huis. Op mijn eierstok zat een cyste met een dusdanige vloeibare inhoud dat er vrees was dat het zich kon ontwikkelen in iets kwaadaardigs. Ik twijfelde geen moment, eruit met dat ding.

Maar hier op het voorstation op weg naar de operatie begon het te dagen. Dit ging verder dan een echo, of een bloedonderzoek. Dit was geen observatie van buitenaf. Links van mij de deur naar het volgende station. Daar, in de operatiekamer, werden de lichamen geopend. Er werd gesneden, om het zo zorgvuldig samengestelde lichaam voorgoed in samenstelling te veranderen.

Hier, in de voorkamer, kwamen de lichamen binnen, met pijltjes op de te openen lichaamsdelen. Ze werden besteld, zoals de verpleegkundigen dat noemden, vanuit de short-stay afdeling als ze aan de beurt waren om voorbereid te worden. Geen kleding, geen make up, geen sieraden. Gewoon lichamen.

Alle lof aan dit personeel trouwens. Mijn verbeelding van het vleesgeworden lichaam was puur te danken aan het feit dat ik een uur lang de tijd had voor deze levensbeschouwing. De blauwe pakken waren in het echt lollige mannen en vrouwen, die met een flinke dosis lakonie alle spanning bij me weghaalden.

Van mijn eierstok had ik de nacht ervoor al afscheid genomen. Ik had haar bedankt voor haar staat van dienst. Dit geweldige orgaan heeft ooit het eitje doen rollen, onderweg naar haar voorbestemde zaadcel. En niet een keer, dit heeft me twee prachtige dochters opgeleverd. Het voelde een beetje alsof ik haar wegdeed, nu ik haar niet meer nodig had. Maar nee, de gedachte dat ik mijn meiden niet zou zien opgroeien was ondenkbaar, onverteerbaar. Ik zou dit koste wat het kost voorkomen.

De deur links, die ik had gezien als de poort naar de plek waar mensen lichamen werden, zwaaide open. Het was niet meer dan een deur naar een gang. De gang leidde naar de operatiekamer, gevuld met nog meer opgewekte mensen. Hoi, ik ben die, en ik ben die. Nog vier van die kennismakingen en het team was compleet.

Zij moesten het werk doen, voor mij zat het er voorlopig op. Ik dacht aan mijn happy place, een vakantie in de zon met mijn kinderen aan beide kanten naast me. Ik liet me glijden van die glijbaan waar ik dacht niet af te durven, want dat wist ik wel: gewoon loslaten maakt de val het makkelijkst. Niet veel later stond ik weer met beide benen op grond. De operatie was geslaagd. Ik kon weer verder, hopelijk nog heel lang.