Een superdag in Superstraat

Een hele middag doorbrengen in slechts één, niet al te lange straat. Dit kan in Superstraat, een tentoonstelling van het Wereldmuseum in Rotterdam. Onlangs bracht ik hier dik drie uur door met mijn dochters van 4 en (toen nog) 6, en ze hadden nog veel langer door gewild, ware het niet dat we richting sluitingstijd gingen.

Wat is er dan te zien? Ongelooflijk veel. Superstraat is een vaste tentoonstelling, maar denk vooral niet aan tentoongestelde beelden, schilderijen of ander soort kunst. Het is eigenlijk echt een straat, met heel veel deurtjes, gangetjes, trapjes en grapjes. Achter elke deur speelt zich een verhaal af. De verhalen gaan over tien verschillende mensen die in deze straat wonen, allemaal uit verschillende plekken in de wereld. 

Was je me kwijt na deurtjes en gangetjes? Niet gek, want daar was ik ook mijn kinderen kwijt. Het begon al bij de eerste deur, die toegang bood tot de straat. Toen ze daar eenmaal doorheen waren, renden ze van het ene kamertje naar het andere. Het duurde zelfs even voordat ik in de gaten kreeg waar de straat begon en waar hij eindigde. 

We gingen op visite bij Rodney, die ons de moves leerde voor het zomercarnaval. Even later zaten we in een huis van een Syrische familie die gevlucht was uit Damascus. In een plakboek vertellen ze hun verhaal. Een gebouw verder en we stonden in de winkel van Aga, die wereldproducten verkocht. Een andere jongeman in de straat wilde DJ worden en had een heuse draaiset.

De verschillende culturen zijn natuurlijk helemaal op zijn plaats in het Wereldmuseum. Zonder dat de kinderen het doorhadden (want alles was gewoon een leuk spel), leerden ze over de wereld. Ik stond versteld toen ze de tijd en aandacht namen om verschillende soorten kalligrafie over te trekken, en nog verbaasder was ik toen beide kinderen ruim drie kwartier zonder ouders in de keuken samousa’s aan het maken waren. Na drie kwartier mochten de ouders naar binnen om te proeven, en werkelijk waar, ze waren fantastisch!

Het idee achter de Superstraat is dat je de stad niet uit hoeft om de wereld te leren kennen. De straat is een reflectie van de stad Rotterdam. Enne, dit heb ik na moeten lezen. Ik was me niet direct bewust van het verhaal achter de tentoonstelling, de kinderen ook niet. Maar dat is precies waar het Wereldmuseum de spijker op de kop slaat. Het spelenderwijs leren, leren zonder dat je het doorhebt. Gewoon van het deurtje naar het knopje, en dan van het gangetje naar het kastje gestuurd worden, geleid door enthousiasme en nieuwsgierigheid. En twee weken later samousa’s voor avondeten maken, zonder ouders.