Let it go, mama

Let it goo, let it goo, zingen we braaf met onze kinderen mee. Maar echt loslaten, zo makkelijk is dat niet. Althans, niet voor mij. De afgelopen weken waren voor mij een en al beproeving.

Leren loslaten hoort bij het moederschap, zei mijn eigen moeder vaak. Ik mocht op mijn 16e een jaar naar Amerika, en ging na mijn studie door het Midden-Oosten reizen. Daarna besloot ik er te gaan wonen. Elke keer als ik vertrok stonden mijn ouders me uit te zwaaien op Schiphol. Nooit hebben ze me geprobeerd tegen te houden. 

Gelukkig hoef ik hier voorlopig nog niet over na te denken als moeder. Mijn dochters zijn nu 4 en 7. Ze gaan nog mee op vakantie, willen graag samen met mama van de glijbaan en samen naar de speeltuin. Maar een aantal weken terug werd ik toch gevraagd niet mee te gaan in de achtbaan. Ik gilde te hard. 

De achtbaan

Even een beetje context. Ik was mee met de oudste op schoolreisje, als hulpmoeder. Hartstikke leuk, dat vond mijn dochter zelf ook. Een ieder die Duinrell kent zal ook de Falcon kennen: een achtbaan met een duik in het diepe. Letterlijk. En ja hoor, ze mocht er in. Ze was er lang genoeg voor, nog maar net. ‘Zal ik dan met je meegaan?’ had ik thuis al gevraagd. ‘Ehm, wil je mee? Het mag wel hoor’, was het antwoord. ‘OK, ik snap het’, zei ik. ‘Ik blijf wel bij de rest.’

De rest bleek uit de andere vier in het groepje te bestaan, er was slechts een jongetje, precies even groot, die het ook aandurfde. En dus liet ik de twee snuiters achter in een lange rij, met de hoop dat ze snel en in dezelfde staat weer naar buiten kwamen lopen bij de exit. De twee hoofdjes kwamen nauwelijks boven de karretjes uit. Ze werden nog een keer extra gemeten. En daar gingen ze: over de kop en keihard naar beneden. Ik stond aan de zijkant mijn paniek te verbergen, maar zij hadden de grootste lol, vooral omdat ze ‘alleen’ in de achtbaan mochten. 

Sindsdien is het balletje gaan rollen. Wat mag ik eigenlijk nog meer allemaal alleen? Buiten spelen? Naar de winkel? Thuisblijven als jij een boodschap doet? Geen van dit alles, lieverd. Mama is er nog niet klaar voor. En jullie zijn er nog te jong voor. Uiteraard antwoord ik alleen het laatste. Dat vind ik ook echt.

Zwemdiploma

En toen haalde diezelfde dochterlief opeens haar zwemdiploma A. Nu mag ze zwemmen. Alleen. Het kleine hummeltje komt net met haar hoofd boven het water uit, en als het even te lang duurt voordat ze de kant bereikt komt haar hoofdje niet meer boven. Dan probeert ze het onderwater. Moet ik ingrijpen? Moet ik haar redden? Nee, daar is ze weer. Het is de zoveelste beproeving. Ik moet haar niet helpen, het is net als autorijden. Ze moet meters maken, anders blijft ze gewend aan het idee dat er steeds iemand is om haar uit het water te trekken. Langzaam laat ik haar steeds langer alleen in het water, en ga ik steeds verder weg zitten.

Inmiddels zijn we op vakantie. Ik zie ouders zonder enige onrust langs het water zitten met een boek. Ze kijken niet op of om. Ze weten misschien niet eens waar hun kinderen zijn. Hoe doen zij dit? Ik probeer het ook. Ik lees een aantal bladzijden, maar na elke tien zinnen kijk ik op, wil ik weten waar ze zijn. Van lezen komt vrij weinig terecht. 

Alles loslaten?

Ben ik dan een curling moeder? Overbezorgd? Het valt echt mee, mijn kinderen mogen best veel uitproberen, leren vallen en opstaan, maar ik ben er wel graag bij. Ik bedenk me, dat je als ouder van jonge kinderen waarschijnlijk nooit een onbezorgd moment ervaart. Je blijft altijd op je hoede, dat is nodig want ze zijn nog zo klein. Even helemaal wegzakken, de ogen dicht doen en alles loslaten zit er misschien nog niet in.

Maar dan valt de avond. Ik lig in een hangmat naast de tent. De kinderen zijn in de speeltuin ernaast. Ze hebben er vriendjes gemaakt. Het is omheind en er kan echt heel weinig gebeuren. Of misschien ook wel, maar heel even was ik daar helemaal niet mee bezig. Misschien was het het wiegen van de hangmat. Het effect van vakantie, of de warmte. Maar ik voelde complete rust. Het kan dus wel.