Samen burgers van de wereld
Een weekendje op en neer naar Londen met de meiden, wat een heerlijke trip was dat! Natuurlijk vanwege de boot, Londen Eye, Charlie Chaplin en alle andere ervaringen die we op deden. Maar voor mij betekende het meer. Het was een overwinning van mijn angst om alleen met de meiden te reizen.
Toen ik net bevallen was van mijn eerste dochter, had ik een droom. Ik vloog boven de zee op een veel te klein soort surfboard. Mijn dochter zat er ook op en dat paste eigenlijk niet. Haar kleine ledematen bungelden dan ook boven de diepe afgrond en alleen met mijn volledige inzet en krachtsinspanning kon ik haar ‘binnen’ boord houden.
De droom luidde een voor mij nieuwe emotie in. Een van verantwoordelijkheid over een ander leven, een gevoel dat van de ene op de andere dag opeens aanwezig was, vrij intens ook. Tweeëneenhalf jaar later had ik de droom weer. Dit keer was ik net bevallen van mijn tweede dochter. Ik zat op hetzelfde surfboard, het oppervlak was nog steeds te klein, maar nu zaten er twee kinderen naast me. Je zult begrijpen hoeveel moeite ik moest doen om hen allebei te behoeden van een val in het diepe, wat ongetwijfeld het einde zou betekenen.
Het gevoel liet me nooit meer los en ik veranderde van persoon. Voordat ik kinderen kreeg, had ik hele landen afgereisd in mijn eentje. Ik voelde me zo vrij als een vogel, een burger van de wereld en had het gevoel dat ik niets te vrezen had als ik door de woestijn liep, een bergwandeling maakte of van stad naar stad reisde in voor mij onbekende landen.
Maar nu vond ik het spannend om de tram te nemen met twee jonge meiden, die zichzelf niet zouden kunnen redden als er iets zou gebeuren. Zou ik ze allebei kunnen redden, vroeg ik me steeds maar weer af. Ik voelde me ontzettend kwetsbaar en vroeg me af of ik ooit nog zou reizen zoals ik dat ooit had gedaan.
Tot die bewuste reis naar Londen. Ik had de boot al vaak zien liggen. Als je met de metro naar Hoek van Holland reist, kom je er langs en roept het avontuur. We boekten de heenreis overdag, een hotel in Londen en een hutje op de boot voor de terugreis. Zo waren we precies een dag in Londen en zouden we de ervaring van slapen op een boot niet missen. Het ging niet om het aantal trekpleisters dat we zouden zien, maar om de ervaring.
En wat een ervaring was dat! Natuurlijk ging er van alles mis. Aangekomen in Harwich, moesten we nog 3 uur reizen, met verschillende treinen en een plaatsvervangende bus omdat niet alle treinen reden. Onderweg viel mijn jongste op schoot in slaap (het was immers al 11 uur). Toen kwam ik erachter dat ik een hotel had geboekt voor de volgende nacht. Ik had dus geen garantie op een slaapplek, een slapende dochter en een enigszins zorgelijk kijkende tweede dochter, die zich afvroeg of het allemaal wel goed kwam.
Maar het kwam goed. De nacht werd omgeboekt, we hadden een geweldige middag in Londen en slapen op de boot vonden ze het einde. Zelfs de 6-uur durende heenreis was niet vervelend. Het was gezellig en gemoedelijk. Het voelde als ‘wij drieën’ en wij drieën waren nu samen ‘burgers van de wereld’. Voor het eerst herkende ik weer het gevoel van vrijheid dat je hebt als je je durft te begeven op nieuwe plekken zonder angst voor wat er mis kan gaan, maar dit keer met kinderen, mijn allerliefsten. Ik kon het gevoel met ze delen.
Ik weet nog dat ik eens met een vriend over reizen praatte. Hij vertelde dat hij bang was voor van alles dat kon gebeuren. Wat als ik bijvoorbeeld mijn jas kwijtraak?, zei hij toen. Ik weet ook nog hoe belachelijk ik die gedachte vond. Dat ik tegen hem zei: wat is het ergste dat kan gebeuren? En hoe groot is de kans dat dit gebeurt?
Ik had nooit verwacht zelf dit soort angsten te ervaren. Maar toen ik op het schip stond, mijn dochters op het dek stonden en dapper uitkeken over de zee, wist ik dat ik niet meer van dat surfboard af kon vallen. Dit keer trotseerde ik de zee, in plaats van er bang voor te zijn. Op naar een wereld vol mogelijkheden.
